Voor veel mensen is 272 kilometer al best een eind. In de auto welteverstaan. Monica Dekker en Berry Snoeren uit Breda legden deze afstand onlangs hardlopend af. Niet over gebaande paden, maar dwars door de zompige Ardennen.
Van Berry Snoeren was al bekend hij ultralange afstanden kan afleggen. Enkele jaren terug bedwong hij immers de Spartathlon in Griekenland. Voor Monica Dekker was de afstand van 272 kilometer écht lopen op een nieuw level. We spraken haar twee dagen na haar finish. Fysiek nog moe – maar al weer uitkijkend naar de volgende race – geeft ze een indrukwekkend verslag van hun driedaags avontuur.
Op sommige plaatsen zakten we tot onze knieën in de modder
,,We hadden samen al eens van Maastricht naar Breda gelopen. Deze 245 kilometers waren grotendeels vlak. Vorige week stonden we vlak bij Verviers aan het vertrek voor 272 onverharde kilometers. Het laagste punt van de race ligt op 178 meter. We gingen gedurende onze race ook over het hoogste punt van de Ardennen op 680 meter. In totaal moesten we bijna 10.000 hoogtemeters overwinnen,” vertelt Dekker.
Ze moesten ook de stormen en overstromingen van de weken ervoor overwinnen. ,,Op sommige plaatsen zakten we tot onze knieën in de modder. Op hellingen lagen nog veel restanten van de stormschade en op de hoogste delen liepen we over bevroren waterpartijen. Het was kortom heel erg zwaar.”
Checkpoints
Na de eerste redelijk begaanbare 63 kilometer bereikten ze de eerste post. ,,Er zijn geen bordjes of lintjes tijdens deze race. Je moet helemaal zelf je weg vinden via GPS. Dat lukte ons de eerste twee dagen prima. We hadden ook steeds aandacht voor de klok. Deze race dient binnen 68 uur afgewerkt te worden. Na veertig kilometer kwamen we langs de Ourthe terecht. Dat was verschrikkelijk afzien. Soms gleed je zo de afgrond in.”
Een tent meesjouwen zat er niet in. We sliepen gewoon buiten in een slaapzak
Ook de vele wortels drukten hun tempo. Bij de eerste post konden ze voorraden aanvullen en direct doorgaan naar het tweede tussenpunt op 110 kilometer. ,,Dat klinkt allemaal erg ver en dat is het ook. Toch dachten we nooit onderweg aan de vele kilometers die er nog afgewerkt moesten worden. We hielden een mooi vast tempo aan, soms aangemoedigd door vrienden die speciaal hier naartoe waren gekomen. “
Het was nog net licht zaterdagavond toen ze bij de tweede post kwamen. ,,Hier moesten we de accu’s van onze hoofdlampen opladen om veilig de tweede nacht in te gaan. Het lopen in het donker is lastiger dan overdag, maar we gingen stug door naar de derde post op 150 kilometer.”
Tosti
Na deze 150 kilometer hardlopen stonden de Bredase ultralopers zichzelf een hazenslaapje toe. ,,Een tent meesjouwen zat er niet in. We sliepen gewoon buiten in een slaapzak. Na 40 minuten gingen we weer op pad. Dat was het zware stuk door de Hoge Venen. Daar was het ijskoud en moesten we extra laagjes kleding aan om ons te beschermen. Onderweg dachten we vooral aan de beloofde tosti op de laatste post.”
Vandaar ging het weer richting Verviers waar ze mooi binnen de tijd finishten: na 66 uur. Ongeveer een derde van de 120 deelnemers haalde de eindstreep niet. En nu? ,,Begin juli hoop ik ook de vierde loop van deze Legend Trails te lopen. Als ik daar de finish haal, ben ik de eerste Nederlandse vrouw die dat heeft afgevinkt. Die is net als de eerste twee lopen ‘slechts’ 160 kilometer, maar toch ook heel pittig.”
